Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πρόεδρος της ΝΔ και υποψήφιος πρωθυπουργός. Η ΔΑΚΕ των δασκάλων είναι ένα συνδικαλιστικό όργανο που πρόσκειται στην ΝΔ.
Ο υποψήφιος πρωθυπουργός δεν περιμένει πρώτα να εκλεγεί αλλά από τον ρόλο του διεκδικητή της εξουσίας, αποκαλύπτει τις προθέσεις του: ονειρεύεται ένα αυτόνομο και δημιουργικό σχολείο, σκοπεύει να επενδύσει στην αριστεία, να καθιερώσει παντού την αξιολόγηση, να επιδιώξει την ίδρυση μη κρατικών και ιδιωτικών πανεπιστημίων και να απελευθερώσει την Εκπαίδευση από τον κρατισμό. Πιο ξεκάθαρος δεν μπορεί να γίνει.
Το συνδικάτο τώρα, των εκπαιδευτικών – που εκλέγεται με τη σημαία της ΝΔ- δεν συμμερίζεται όλα τα παραπάνω [Δείτε στο τέλος τι λένε τα κομματόσκυλα]. Αντίθετα, «ονειρεύεται» πιο ισχυρή μονιμότητα στο εργασιακό περιβάλλον, μεγαλύτερα κονδύλια για την Παιδεία – για τους μισθούς των εκπαιδευτικών εννοεί- περισσότερους διορισμούς και αντίδραση στην αξιολόγηση.
Είναι επομένως, σαφές ότι άλλα ονειρεύεται ο Κυριάκος και άλλα η ΔΑΚΕ. Άλλα έχει στον νου του ο αρχηγός της ΝΔ και άλλα οι συνδικαλιστές του!
Εδώ, ομολογουμένως, αρχίζεις να ανησυχείς. Γιατί, σ΄αυτή την περίπτωση οι επιλογές είναι δύο: ή θα τους πείσει για μία διαφορετική στάση στο μέλλον ή θα τους βρει απέναντί του, στην εφαρμογή των σχεδίων του. Ο άνθρωπος όμως, δεν μένει μόνο εκεί. Δεν χάνει επίσης ευκαιρία να δείχνει τις προθέσεις του και για το συνδικαλιστικό κίνημα που το θεωρεί παρωχημένο και παρασιτικό για τα συμφέροντα της κοινωνίας. Οπότε, πόσες ελπίδες υπάρχουν για συνεννόηση μαζί τους, όταν έρθει η ώρα των αποφάσεων;
To πρόβλημα με τον Κυριάκο είναι ότι δεν ονειρεύεται τα ίδια όνειρα με ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Το οποίο πιθανότατα, δεν ονειρεύεται απολύτως τίποτα. Γιατί συνήθως, «κοιμάται» και τις υπόλοιπες ώρες, εκτός από αυτές του ύπνου και της ξεκούρασης.
Δύσκολα λοιπόν, θα καταφέρουν ποτέ να δουν τα ίδια όνειρα δάσκαλοι και Κυριάκος. Δύσκολα θα συνεννοηθούν, αφού στην πραγματικότητα, είναι αντίπαλοι σε σχέδια και προθέσεις.
Τι θα έκανα στη θέση του Μητσοτάκη; Θα ξόδευα όλα τα μέσα πειθούς που διαθέτω προκειμένου να πείσω τους γονείς για τις προθέσεις μου. Θα χρησιμοποιούσα στοιχεία, δεδομένα, έρευνες, μεγέθη, θα ανέλυα τις συνέπειες ενός αυτόνομου σχολείου, αύταρκες, και ενταγμένο στις τοπικές κοινωνίες. Θα τους διένειμα τον αναλυτικό λογαριασμό των χρημάτων που ξοδεύει το κράτος για το παιδί τους στο δημόσιο σχολείο για να κατανοήσουν ότι τίποτα δεν είναι τζάμπα. Και στο τέλος, θα τους έδινα στο χέρι το κουπόνι τους για να διαλέξει όποιο σχολείο ήθελε η οικογένεια! Δωρεάν, χωρίς καμία επιβάρυνση. Τέλος, θα έκανα σημαία το παιδί του φτωχού για να σπάσω τον χυδαίο διαχρονικό λαϊκισμό που δημιούργησε μία ταξική και άνιση για τα χαμηλά εισοδήματα, Παιδεία.
Μα γίνονται τέτοιες επαναστάσεις στην Ελλάδα της «Σοβιετίας»; Ναι, γίνονται αν στραφείς στην κοινωνία αντί για τους συνδικαλιστές. Αν ξοδέψεις χρόνο και ενέργεια να δώσεις στην ελληνική οικογένεια την πραγματική εικόνα, του δίκαιου, του δημιουργικού και του αυτόνομου σχολείου. Χωρίς καμία διάκριση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού.
Όλα γίνονται, αν οι πολίτες κατανοήσουν τι τους ανήκει. Τι μπορούν να απαιτήσουν με τα χρήματα των φόρων τους και δεν το έχουν εξαιτίας του φασιστικού κρατισμού μιας ιδιότυπης ελίτ που δημαγωγεί και τους εκμεταλλεύεται.
Κάθε χρόνο, δημόσια και ιδιωτική Παιδεία δαπανούν δισεκατομμύρια για να παράγουν έναν πολύ κακό μέσο όρο Ελλήνων. Αυτόν που ονειρεύεται πάντα η ΔΑΚΕ. Έναν μέσο όρο που ξοδεύει άσκοπα την ενέργεια τόσων υπέροχων δασκάλων και τόσων σπουδαίων μαθητών.
Εδώ βρίσκεται και το μυστικό της επανάστασης. Να απαιτήσουν οι γονείς τα δικαιώματα των παιδιών τους και να αντισταθούν στους λαϊκιστές και στους απατεώνες της μετριότητας. Κανένας πολιτικός δεν θα μπορέσει ποτέ να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς τους γονείς. Αυτούς πρέπει να πείσει ο Κυριάκος και όχι τους συνδικαλιστές του κόμματός του!
http://www.liberal.gr/arthro/167494/apopsi/a-zampoukas/ti-oneireuetai-i-dake-kuriako-.html
Όχι κ. Μητσοτάκη... Αυτό δεν είναι το δικό μας όνειρο για το σχολείο!
Αποκαλυπτικό των στοχεύσεων και των προθέσεων του κ. Μητσοτάκη στο
ευαίσθητο κομμάτι της Παιδείας είναι τα όσα δήλωσε τόσο κατά τη διάρκεια της ομιλίας
του στο πλαίσιο της 82ης Δ.Ε.Θ. το Σάββατο 16/9/2017 όσο και στη συνέντευξη τύπου την
επόμενη μέρα.
Κάπου ανάμεσα στο «άριστα 20» του κ. Φίλη, στην «κανονικότητα» του κ.
Γαβρόγλου και στο «όραμα» του κ. Μητσοτάκη βρίσκεται η σκληρή πραγματικότητα και
τα οξύτατα προβλήματα που βιώνουν μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί στο σημερινό
σχολείο για το οποίο κανένας δεν μιλά αληθινά και δεν επιδιώκει να στηρίξει και να
ενισχύσει ουσιαστικά.
Είναι αλήθεια ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν αναφέρθηκε σε κανένα σημείο των πολλών
λόγων του στις μεγάλες περικοπές που έχουν επιβληθεί στη χρηματοδότηση της
δημόσιας εκπαίδευσης, στην παντελή έλλειψη και επιτακτική ανάγκη πραγματοποίησης
μόνιμων διορισμών, στο ολοήμερο σχολείο που «μικραίνει» και υποβαθμίζεται μέσα
από το Π.Δ. 79/2017 και τις Υ.Α. των Υπουργών Παιδείας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ,
στους για χρόνια καθηλωμένους, μετά από τις συνεχείς μειώσεις, μισθούς μας, στην
ηρωική προσφορά των, ακόμα και άστεγων αναπληρωτών εκπαιδευτικών, στις εσχατιές
της Ελλάδας, στην παντελή έλλειψη επιμόρφωσης και στήριξης του εκπαιδευτικού στο
έργο του, στην ανάγκη στήριξης του τόσο ευαίσθητου τομέα της Ειδικής Αγωγής και
Εκπαίδευσης, στην ανάγκη καθιέρωσης της δίχρονης υποχρεωτικής δημόσιας και
δωρεάν προσχολικής αγωγής και εκπαίδευσης.
Αντίθετα κατέδειξε μια καθόλα επικίνδυνη θεώρηση που βρίσκεται πίσω από τις
απόψεις δηλώνοντας: «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι
τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση και όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν
τελικά την ίδια τη Δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα...» Την ίδια ώρα που αποτελεί
στρατηγική επιλογή όλων των εκπαιδευτικών συστημάτων ανά τον κόσμο η
προσπάθεια επίτευξης καλύτερων αποτελεσμάτων στον τομέα της άμβλυνσης των
ανισοτήτων μέσω της παρεχόμενης εκπαίδευσης που ενσωματώνει ευκαιρίες
ανάπτυξης για όλους τους μαθητές.
Και προχώρησε ακόμα πιο πέρα, επιλέγοντας να οριοθετήσει ως ένα βασικό στόχο
της πολιτικής που προτίθεται να εφαρμόσει στο κομμάτι της Παιδείας, όταν και αν
αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, την ίδρυση «ενός πρότυπου σχολείου σε κάθε
περιφερειακή ενότητα για τους καλύτερους μαθητές. Αυτούς που δεν έχουν τη
δυνατότητα να πάνε σε ιδιωτικό σχολείο.» Αλήθεια, γιατί υποστηρίζει με τόσο πάθος την
αναπαραγωγή μιας ελιτίστικης νοοτροπίας στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, όταν
διαφωνεί με αυτήν το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας και το μεγαλύτερο μέρος της
κοινωνίας; Η αντίληψη ότι οι καλοί μαθητές βρίσκονται και, το χειρότερο, πρέπει να
βρίσκονται στα ιδιωτικά σχολεία ενώ στα δημόσια «στοιβάζονται» όλοι οι υπόλοιποι,
ευνοεί τις διακρίσεις, συμβάλλει στην ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων και έρχεται σε
αντίθεση με την αρχή της σύγχρονης παιδαγωγικής «ένα σχολείο για όλους».
Δεν ακούσαμε το παραμικρό για συγκεκριμένα μέτρα που πρέπει να ληφθούν
για να στηριχθεί η δημόσια, δωρεάν εκπαίδευση.
Η ελληνική οικογένεια που δοκιμάζεται από τη βαθιά οικονομική, αξιακή και
κοινωνική κρίση, θέλει το παιδί της να μετέχει μιας ποιοτικής δημόσιας εκπαίδευσης. Δεν
μπορεί να θεωρείται μονόδρομος για την επιτυχία η φοίτηση στα ιδιωτικά σχολεία. Το
δημόσιο σχολείο αποτελεί τον βασικό πυλώνα του εκπαιδευτικού μας συστήματος και
την μοναδική ελπίδα για την έξοδο από την κρίση. Οι εκπαιδευτικοί δεν επιτρέπουμε
και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να στερήσει την ελπίδα αυτήν από τους μαθητές
μας.
Εξίσου αποκαλυπτική και επικίνδυνη είναι η, στο όνομα της αυτονομίας και
δημιουργικότητας των σχολείων, εξαγγελία για «μεγαλύτερη ελευθερία στην οργάνωση,
τη διαχείριση πόρων, την επιλογή διδακτικού προσωπικού...».
Δεν αποτελεί εξέλιξη το διαρκές κυνήγι πόρων από την κάθε σχολική μονάδα, γιατί
όταν δεν υπάρχει επαρκής δημόσια χρηματοδότηση, η αυτονομία, μοιραία, σημαίνει όχι
μόνο διαχείριση αλλά και αναζήτηση πόρων.
Δεν αποτελεί εξέλιξη η επιλογή του διδακτικού προσωπικού να γίνεται κατά το
δοκούν (αδιαφάνειας και ρουσφετιού πεδίο δόξης λαμπρό) από τους διευθυντές, τις
σχολικές επιτροπές, τους δήμους, τους χρηματοδότες κάθε σχολείου...
Δεν αποτελεί καινοτομία η στόχευση σ’ ένα σχολείο δεξιοτήτων αποκομμένο από
τις αρχές και το πλαίσιο εφαρμογής της ανθρωπιστικής παιδείας.
Και ασφαλώς δεν αποτελεί πανάκεια το σύνθημα «αξιολόγηση παντού», όταν η
ίδια η πολιτεία δεν αυτοαξιολογείται και επιμένει στην εφαρμογή αντιεκπαιδευτικών
πολιτικών αγνοώντας επιδεικτικά τις προτάσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Στον δρόμο που χαράζουν τέτοιου είδους εξαγγελίες και πολιτικές είναι σίγουρο
ότι θα βρεθούν πρόθυμοι, αυλοκόλακες και συνοδοιπόροι που θα προσδοκούν μερίδιο
εξουσίας.
Εμείς, οι εκπαιδευτικοί – μέλη της Δημοκρατικής Ανεξάρτητης Κίνησης
Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, που χρόνια τώρα αγωνιζόμαστε για
δυνατό και υγιές δημόσιο, δωρεάν σχολείο, επιλέγουμε να σταθούμε απέναντι στα
σχέδια υποβάθμισης και διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης που υλοποιεί η σημερινή
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ καθώς και τη συνέχιση της εφαρμογής τους από την όποια
μελλοντική κυβέρνηση.
Περιμένουμε από τον κύριο Μητσοτάκη σαφή και ξεκάθαρη τοποθέτηση για το αν
επιλέγει να βαδίσει στον δρόμο που χάραξε η κ. Διαμαντοπούλου. Ο κ. Σημίτης πριν από
τρεις μήνες δήλωσε: «Χρειάζεται αυτονομία των εκπαιδευτικών μονάδων και σύνδεσή
τους με την τοπική κοινωνία». Πρόκειται για τον ίδιο πυρήνα σκέψης. Το θολό, δίχως
σαφές και ελεγχόμενο πλαίσιο αναφοράς, αλλά εύηχο εφεύρημα της αυτονομίας οδηγεί
στην κατηγοριοποίηση και μοιραία στο κλείσιμο σχολείων. Αυτό που αποκρύπτεται είναι
ότι δεν πρόκειται για κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική (γιατί δεν είναι) αλλά ακραία
αντιλαϊκή πολιτική κάποιων, λίγων, αποτυχημένων κυβερνήσεων που με τον τρόπο
αυτό διέλυσαν τη δημόσια εκπαίδευση.
Εμείς βαδίζουμε στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Επιλέγουμε να ανοίγουμε τους ορίζοντες για την εκπαίδευση των μαθητών μας.
Αυτών που είναι «καλοί» και υπερήφανοι μαθητές παρά την φτώχεια στην
οποία τους έχουν καταδικάσει οι πολιτικές που εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις τα
τελευταία χρόνια.
Αυτών που είναι «καλοί» και υπερήφανοι μαθητές μέσα στο ελεύθερο και
δημοκρατικό δημόσιο σχολείο.
Αυτών που κάνουν περήφανους όλους εμάς όταν μας συναντούν μετά από
χρόνια και μας αποκαλούν ακόμα... «δάσκαλε»!
http://dakepe.gr/2017/09/20/%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BC%CE%AE-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BB%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-8/